خانواده و آموزش جنسی به فرزندان

خانواده و آموزش جنسی به فرزندان
نویسندگان: ریحانه هاشمی و سید محمد حسن هاشمی زاده
تعلیم و تربیت، امر مهمی است که موجب پرورش استعدادهای فرد و عملکرد صحیح او در خانه و اجتماع می گردد.
پایه های تربیتی فرد، در خانه نهاده شده و با استقرار روانی و ارضای تمایلات، موجبات رشد او را فراهم می آورد و اساس صحّت عقلانی را فراهم می آورد. سلامت عقلانی از طریق شنیده ها و مشاهدات؛ مانند کتب، مجلّات و ... و نیز از طریق رادیو و تلویزیون و سایر رسانه ها در خانه نهاده می شود. بعد از خانواده، محیط مدرسه، دانشگاه و سایر محیط های اجتماعی در تعلیم و تربیت فرد مؤثرند.
خداوند متعال اولین مسئولیّت را متوجّه خانواده فرموده و سرپرست خانواده را در انجام این امر مورد خطاب قرار داده است:
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَاراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ»؛ (1)
ای کسانی که ایمان آورده اید! خود و خانواده خویش را از آتشی که سوخت آن، مردم و سنگ هاست حفظ کنید.
رفتار والدین مهم ترین عامل تربیتی بر روی فرزند است. چنانچه والدین بدون توجه با رفتار خود، فقط درصدد تربیت فرزند از راه بیان و گفتار باشند، به نتیجه مطلوب خود نمی رسند. از طرف دیگر مسئول خانواده نمی تواند فقط متوجه مسائل خود بوده و از مشکلات و معضلات خانواده برکنار باشد و در این رابطه مهم تر از تأمین هزینه ی زندگی، تغذیه ی روح و جان و به کار گرفتن تعلیم و تربیت صحیح است.
در آیه ی شریفه کلمه قُوا به معنای حفظ کردن چیزی است از هر خطری که به آن صدمه بزند و برایش مضرّ باشد (2) و چنانچه انسان از خطرات رفتار نادرست پرهیز ننماید، آتش و عذاب را متوجّه خود نموده و بدین جهت در آیه ی شریفه «شعله گرفتن مردم در آتش دوزخ، به دست خود آنان نسبت داده شده» (3) و خود انسان ها تبدیل به هیزم و سوخت جهنم می شوند، چرا که با اعمال ناشایست خود حقیقت انسانیِ خود را به آتش کشیده و در سرای دیگر تجسّم اعمال خود را مشاهده می کنند.
یکی از خطراتی که فرزندان را به شدّت در معرض خطر قرار می دهد، انحرافات جنسی است که با هوش یاری و آگاهی دادن لازم به فرزندان در سنین نوجوانی، می توان از آن جلوگیری نمود.
تربیت جنسی، مستلزم توانایی فوق العاده و نزاکت خاص، تیزهوشی و دل سوزی فراوان است و در مورد پیش گیری از انحراف جنسی کودکان نقش اساسی به عهده ی پدران و مادران خواهد بود.
پدر و مادر از بدو تولد فرزندشان باید در اندیشه ی شکل دهی رفتار فردی و اجتماعی او باشند. مسامحه در این زمینه مبنی بر این که کودک خود بزرگ خواهد شد و مسائل زندگی را، خود خواهد آموخت مشکلاتی برای خانواده و اجتماع ایجاد خواهد کرد. (4)